Tongariro Crossing: The best NZ walk ever!

Als je van wandelen/ hiken houdt dan mag je in Nieuw Zeeland één wandeling zeker niet missen... De Tongariro Crossing. In ongeveer 8 uur maak je een fantastische tocht van Mangatepopo naar Ketetani (of andersom). Je loopt door een bijna surrealistisch landschap wat bijna iets weg heeft van een maanlandschap. De tocht gaat langs drie vulkanen: Mt Ruapehu, Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe.

Als je de route loopt zoals hierboven aangegeven dan begin je eerst met een korte wandeling door een landschap van heide en gras, om vervolgens als het ware tegen een muur van lava gesteente op te lopen. Niet voor niets The Devils Staircase genoemd.  En ja daar moet je toch echt naar boven! Een paar wandelstokken zijn hier dan ook geen overbodige luxe. Na een fikse klim waan je je dan ook echt even op de maan.

Hier tref je een immense vlakte aan met rechts Mt Ngauruhoe. En ben je een geoefende wandelaar, dan kun je zelfs bij goede weersomstandigheden nog helemaal tot de top van de vulkaan klimmen. Daar heb je een fenomenaal uitzicht op de krater en over het totale landschap aan je voeten.

Eenmaal aan de andere kant van de vlakte ga je via een korte steile klim richting The Red Crater. Bij helder weer heb je hier echt een fantastisch uitzicht op ook wel weer een ietwat luguber natuurverschijnsel. Zie er in wat je wilt zien zou ik zeggen. Bijzonder is het wel!

Vanaf hier ga je via een steile helling min of meer schuifelend door het stof een stuk naar beneden waar je uitkomt bij een schouwspel van prachtige krater meren, de Emerald Lakes. Drie helderblauwe meren bij elkaar. Wederom een prachtig schouwspel van kleuren gemaakt door moeder natuur. Vanaf de helling is ook duidelijk te zien welk pad je nog gaat afleggen door dit geweldige gebied. Echt zo gaaf om dat pad door het bizarre landschap te zien slingeren. Met in de verte wandelaars die de tocht verder voortzetten.

Eenmaal voorbij de Emerald Lakes kom je weer in een landschap met wat meer begroeiing. Na een laatste klim kom je bij een berghut van waaruit je de eindbestemming al kunt zien. Hier is het lekker even uitrusten van de klim en energie op doen voor 'het laatste stuk'. Maar let op denk niet dat je het zwaarste hebt gehad na de steile klimmen van zojuist. Nee, zoals de dame in ons taxi busje al aangaf het venijn zit hem in de staart. Van de totale tocht ben je namelijk het langst bezig met de afdaling. (Tenzij je, zoals sommige fanatiekelingen als een jonge gazelle naar beneden rent, maar ik wil niet weten wat die mensen de volgende dag in hun benen gevoelt hebben.)

Inmiddels is er weer wat meer afwisseling in het landschap. Wat grassen en struiken. Hier en daar een pruttelende mud pool, of sterk naar zwavel ruikende gele en witte rotsen. Bergstroompjes die toch nog lichtelijk stomen van de hitte (niet van drinken dus, zwaar giftig! Via trappen, afgewisseld met zigzaggende grindpaden kom je uiteindelijk weer in het bos terecht. En loop je langs een kabbelende rivier richting je eindpunt. 

Voor ons als niet geoefende wandelaars was het een zware tocht, maar wij hadden hem voor geen goud willen missen! Zoveel moois in een tocht van ruim 19 km. Truly awsome.